اداره امور ایثارگران
دیدار صمیمی رئیس دانشگاه با خانواده شهید دکتر حبیب جریری
دکتر محمد آقاجانی رئیس دانشگاه به همراه دکتر شهرامی معاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه، دکتر موسوی مشاور رئیس دانشگاه در امور شاهد و ایثار گر و کریمی مدیر روابط عمومی دانشگاه شامگاه چهارشنبه ۴ بهمن ماه با حضور در منزل شهید حبیب جریری با خانواده این شهید دیدار و گفتگو کرد.
دیدار صمیمی رئیس دانشگاه با خانواده شهید دکتر حبیب جریری
دکتر محمد آقاجانی رئیس دانشگاه به همراه دکتر شهرامی معاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه، دکتر موسوی مشاور رئیس دانشگاه در امور شاهد و ایثار گر و کریمی مدیر روابط عمومی دانشگاه شامگاه چهارشنبه ۴ بهمن ماه با حضور در منزل شهید حبیب جریری با خانواده این شهید دیدار و گفتگو کرد.
دکتر آقاجانی در دیدار صمیمی با خانواده شهید جریری، آرامش امروز، امنیت و استواری کشور را مرهون خون شهدا دانست و رشادت های دیروز آنان را دلیل بزرگی بر امید و انگیزه امروز در توسعه و پیشرفت های علمی دانست.
وی ادای دین به شهدا و حضور در جمع خانواده شهدا را از وظایف مسئولین دانست و ابراز امیدواری کرد با تداوم این گونه اقدامات بتوان روحیه خدمت و انگیزه تلاش در مجموعه را حفظ و ارتقا داد.
همسر شهید جریری نیز در این دیدار با بیان خاطراتی از دوران فعالیت های انقلابی شهید بزرگوار، وی را انسانی با انگیزه و پر نشاط توصیف کرد که هیچگاه از مطالعه و آموختن دست نکشید و همواره آماده انجام هر مأموریت و خدمتی در هرکجای کشور بود.
شهید دکتر حبیب جریری، سال ۱۳۱۱ در شیراز متولد شد و با ورود به ارتش موفق به اخذ دکترای داروسازی و پس از آن دکترای علوم آزمایشگاهی شد. وی در دهه ۵۰ به خدمت در درمانگاه تراب از مرکز بهداشت شمال تهران اشتغال داشت.
شهید جریری سال ۱۳۴۰ ازدواج کرد و حاصل آن سه فرزند به نام های فریدون، فیروزه و سلمان بود. علاقه وافر او به مطالعه غیر درسی موجب شد تا او به زبان های انگلیسی، فرانسه و عربی تسلط پیدا کند و همزمان با فراگیری زبان روسی و با توجه به اندیشه های مترقی او توسط ارتش به ۱۳ ماه حبس محکوم و از ارتش اخراج می شود. وی در ادامه فعالیت های انقلابی خود، سال ۱۳۵۳ توسط ساواک شناسایی و پس از دستگیری به ۵ سال حبس محکوم می شود.
دکتر جریری که در زمان حبس نیز از مبارزات و روشنگری های خود دست نکشیده بود، پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷، به عنوان دبیرکل کمیته جهانی پیکار با بی سوادی منصوب می شود. پس از آن با توجه به عمق محرومیت ها، استانداری سیستان و بلوچستان را برعهده می گیرد و پس از آن در دی ماه ۵۸ به عنوان استاندار تهران منصوب می شود.
۱۵ مهر ماه ۱۳۵۹ با یک گروه پزشکی عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل می شود و پس از مدت کوتاهی به اسارت نیروهای عراقی درآمد.
پس از پایان جنگ و آزادی اسرا، افرادی که با او در اردوگاه های عراق بودند نقل می کنند که در اردوگاه به آموزش، تعلیم و تفسیر قرآن و نهج البلاغه و روحیه دادن به سایر اسرا می پرداخت. همین فعالیت ها باعث شد که او و تعدادی دیگر از فعالان اردوگاه را از جمع سایر اسرا جدا کنند و به مکان های نا معلومی ببرند که حتی مأموران صلیب سرخ هم ردپایی از آنان نیابند. از آن زمان دیگر کسی از سرگذشت او خبری ندارد و با تشکیل کمیته ای در اویل دهه هشتاد، شهادت وی احراز می شود.
نظر