دکتر سیدابوالفضل مصطفوی متولد سال ۱۳۴۴ شهرستان میبد یزد یکی از آزادگان و جانبازان شاغل در دانشگاه است که هم اکنون دانشجوی دوره دکترای PHDطب ایرانی است. وی که سالها در سمت‌های مختلف نظیر مدیریت بیمارستان بوعلی، مدیریت مرکز حوادث و فوریت‌های پزشکی دانشگاه و مشاور رییس دانشگاه و سرپرست دفتر کارآفرینی مشغول انجام وظیفه بوده ، هم‌اکنون نیز پس از ۳۰ سال خدمت در دانشگاه به ادامه تحصیل در رشته طب ایرانی پرداخته است. دکتر مصطفوی با بیانی شیرین از خاطرات دوران جنگ و اسارت برایمان می گوید. هنگامی که در سال ۱۳۶۵ ادامه تحصیل در دانشگاه را رها می کند و برای دفاع از وطن عازم جبهه‌ها می‌شود و فرماندهی گروهانی در منطقه گیلانغرب را برعهده می گیرد.

 این آزاده سرافراز که پس از دو سال حضور در جبهه ها و جنگیدن با دشمن بعثی در سال ۶۷ به اسارت درمی آید،  ۲۵ ماه همراه با سختی و دشواری را در اردوگاه‌های عراق سپری می کند.

 دکتر مصطفوی  در ادامه به درس آموخته‌های دوران اسارت از جمله صبر و شکیبایی و استقامت اشاره می کند و یکی از مهمترین راه حلهای برون رفت از مشکلات فعلی را ترویج فرهنگ ایثار و روحیه بسیجی در جامعه به ویژه دانشگاهیان می داند و معتقد است فاصله گرفتن از منش بسیجی، ساده زیستی و اخلاق مداری باعث بروز بیشتر آسیب‌ها در جامعه است.

 

امیر احمدزاده متولد ۱۳۴۵ تهران  یکی دیگر از آزادگان سرفراز دانشگاه است. وی  دارای مدرک کارشناس ارشد قارچ شناسی پزشکی است و هم اکنون در آزمایشگاه بیمارستان کودکان مفید مشغول خدمت رسانی است.

وی با اشاره به نحوه اسارت خود می گوید: آن زمان سرباز ۲۱ ماهه خدمت بودم که در منطقه موسیان دهلران به اسارت رژیم بعثی در آمدم و تقریبا دو سال را در اردوگاه‌های عراق سپری کردم.

 وقتی از این آزاده سرافراز که هم اکنون در جبهه‌ای دیگر دوشادوش سایر مدافعان سلامت در دفاع از زندگی هموطنان خود تلاش می کند از خاطرات دوران اسارتش می پرسیم  با فروتنی آن دوران را مملو از خاطراتی به یادماندنی می‌داند که تجلی گر صبر و مقاومت و پایداری رزمندگان ایرانی در مقابل رژیم بعث بوده است و در این مجال نمی گنجد. امیر احمدزاده یادآور می‌شود وقتی به ما خبر دادند قرار است به وطن بازگردیم باورمان نمی شد واین ناباوری حتی تا آخرین لحظه‌ که از مرز گذشتیم و پای بر خاک وطن عزیزمان گذاشتیم ادامه داشت.

 این کارشناس آزمایشگاه بیمارستان مفید سالروز بازگشت آزادگان را باعث زنده شدن خاطرات آن دوران می داند و تاکید می کند دوران اسارت باعث افزایش صبرو شکیبایی آزادگان شد و به ما مقاومت و استقامت در مقابل سختی‌ها و دشواری‌ها و تلاش مضاعف برای انجام کارها و دستیابی به هدف را آموخت.

 

محمدرضا لطیفیان متولد ۱۳۴۵ آزاده سرافراز دیگری است که هم‌اکنون به عنوان معاون خدمات در بیمارستان لقمان حکیم مشغول فعالیت است.

 این آزاده سرافراز که از یکسال قبل از اسارت در خط مقدم جبهه‌ها با  نیروهای بعثی به مبارزه پرداخته بود با اشاره به نحوه اسارت خود می گوید: صبح ۲۱ تیرماه ۶۷ عملیات شروع شد و من راننده نفربر بودم.

 عملیات ادامه داشت و حوالی ساعت چهارو نیم عصر من و پنج رزمنده دیگر در سنگر مشغول مقاومت بودیم که مورد حمله بعثی ها قرار گرفتیم . دو نفر با گلوله بعثی‌ها به شهادت رسیدند، بقیه نیز مجروح شده بودیم ،من نیز در اثر گلوله آرپیجی از ناحیه صورت مجروح شدم.

 محمدرضا لطیفیان در ادامه می گوید:  پس از اسارت ما را به سوله های بزرگی در العماره عراق بردند. اغلب اسرا مجروج و زخمی بودند هیچ رسیدگی انجام نمی شد ومتاسفانه بسیاری از آنان در اثر خونریزی و شدت جراحت به شهادت رسیدند. پس از یک هفته بین اردوگاههای عراقی تقسیم شدیم و شرایط بسیار سختی را تجربه کردیم . معاون خدمات بیمارستان لقمان حکیم از آزار و اذیت های اسرا توسط بعثیان در اردوگاهها می گوید از کتک زدنها ، از ندادن غذا از تشنه نگه داشتن اسرا و ... و یادآوری می کند که بسیاری از اسرا که در لیست صلیب سرخ هم نبودند در این اردوگاهها رزمندگان براثر بیماری و آزار و اذیت های بعثی ها از بین رفتند.

 وقتی از احساسش درخصوص زمانی که خبر آزادی را شنید می پرسیم می گوید: ما جزو مفقودالاثرها محسوب می شدیم  و در لیست صلیب سرخ ثبت نشده بودیم. وقتی خبر را شنیدم در بند ۱۱اردوگاه بودم،  باورم نمی شد و بسیار خوشحال شدیم. پس از مدتی به اردوگاه دیگری منتقل شدیم و بالاخره به وطن بازگشتیم.  محمدرضا لطیفیان خاطرنشان می کند که در سالروز بازگشت آزادگان همیشه به یاد پنج همسنگر خود در هنگام اسارت می افتد و با بعض از شهادت مظلومانه رزمندگان اسلام در جبهه‌ها می گوید.